Στην αίθουσα παρακολούθησης οι δεκάδες οθόνες πιάνουν έναν ολόκληρο τοίχο, από το πάτωμα μέχρι το ύψος του ταβανιού σχεδόν, δημιουργώντας μια αίσθηση διαστημικού φιλμ του ’70 με τη γαλάζια τους ακτινοβολία να διαχέεται στο χώρο. Οι κάμερες είναι στραμμένες παντού, στα αυτοκίνητα, στα καταστήματα, στους ανθρώπους. Κάθε στιγμή, κάθε φρενάρισμα, κάθε μορφασμός, κάθε ιδρωμένο μέτωπο, κάθε επιβίβαση, κάθε χειρονομία αποθηκεύονται σε γιγάντιους δίσκους φύλαξης δεδομένων και παραμένουν εκεί για πάντα κρυμμένα. Εκτός αν χρειαστεί να τα ανακαλέσει κάποιος για να τα εξετάσει προσεκτικά. Στο αρχηγείο της εταιρίας σεκιούριτι Safe People πάντα κάποιος μοναχικός υπάλληλος κάθεται στο ημίφως σαν μίστερ Σποκ στην αίθουσα διακυβέρνησης και παρακολουθεί τα πάντα που συμβαίνουν στο κέντρο της πόλης. Αποστολή του είναι να εντοπίζει και να αναφέρει στις αρχές ύποπτες κινήσεις, κινήσεις από αυτές που μπορεί να οδηγήσουν στη διάπραξη εγκλημάτων κατά της ζωής ή της περιουσίας. Φορώντας τη στολή του, ένα υβρίδιο στρατιωτικής στολής, μοιάζει σαν κάποιο κοσμικό υπερκυβερνήτη που ορίζει τις τύχες των υπηκόων του μέσα από ένα απρόσιτο δωμάτιο.
Ο Τάκης έχει νυχτερινή βάρδια και παρακολουθεί την κίνηση στην πολύβουη λεωφόρο Αναγεννήσεως. Είναι από τις κεντρικότερες αρτηρίες της πόλης και κουβαλάει πάνω της εκατομύρια οχημάτων και ανθρώπων καθημερινά. Σ’ ένα από τα μόνιτορ ένας αφρικάνος μικροπωλητής μ’ ένα μπόγο στον ώμο διασχίζει σβέλτα τα πεζοδρόμια. Μοιάζει σαν κάθε εκατοστό της διαδρομής να του είναι οικείο, σα να είναι σίγουρος για κάθε του βήμα στη νέα πατρίδα, ακόμη κι αν μέσα στην ψυχή του φωλιάζει η αβεβαιότητα και η νοσταλγία της μακρινής του χώρας. Ο Τάκης ζουμάρει πάνω του. Το ντοκιμαντέρ της ζωής του γυρίζεται ερήμην του. Μια μαύρη ψηφίδα στην ήπειρο των λευκών. Από μπροστά του περνάνε εκατοντάδες άνθρωποι σε κύματα, άλλοι προσπερνούν κοιτώντας μπροστά με θολωμένο βλέμμα, άλλοι απλώς γυρίζουν τα μάτια προς το μικρό αυτοσχέδιο παζάρι του μαύρου μας ήρωα συνεχίζοντας το δρόμο τους.
TO BE CONTINUED (or not…)
